سلام ،

تشكر بسيار و صميمانه مينمائيم از همه عزيزاني كه برامون نظر دادن.

از دوستانم با نام پزشك حاذق و آقا فريدون كه با طبعي زيبا تبسم را بر

لبانمان نقش دادن

از برادرم محمد رضاي با احساسم . با اينكه مطلب ارساليشون با نام كاش ميشد ،رو قبلا دريافت نموده بودم . ولي باز خالي از لطف نبود.

از امير خان ممنونم كه بنده را راهنمايي كردند و پند دادند . بسيار جمله گرانبهايي بود .ولي اينم عرض كنم كه هميشه هم صبر جواب نميدهد . گاها باعث سردي بيشتر ميشه. بايد دقت بيشتري كرد.

و اما آقا صادق گلم . آقا من زمين خوردتم و زخمي ، آدم زخمي كه ديگه زدن نره . ولي بازم اگه باعث آرامشت ميشه در خدمتم .در مورد پيامتون اينو بگم كه : با اصل حرفتون به صورت كلي موافقم .ولي لحنتون رو قبول ندارم . ضمنا دوستم، من فكر ميكنم قضيه اينطوري هم كه ميگين نيست .گفتين بهم اهميت نميده ، شايد درست بگين . ولي من علائمي رو ديده ام كه احساس كنم شايد هنوز رشته علاقه مشترك بريده نشده .و به علت عشق شديدو حتي مواقعي غير معقولم به سارينام ، من سعي كرده ام تا ميشود احساسم رو برايش حفظ كنم.خوب نميدونم تا كي .ولي دارم علائمي رو ميگيرم كه مشخص ميكنه وضعيت چطور ميشه .ولي متاسفانه علائم خوبي نيست .چون با خوندن پاسخ شروينا در نظرات وبلاگشون . متوجه شدم كه منو ديگه به عنوان يك فرد كاملا غريبه نگاه ميكنن و ازم ميخواهند تنها براي آي دي وبلاگشون پيام بدم وگرنه پاسخ نميدن .درست مثل ساير نظر دهنده هاي غريبه.بازم خدا پدر شروينا رو حفظ كنه كه پاسخ منو كه سارينا بهم نميداد . بعد از شش ماه بهم داد. ازش ممنونم . باعث شد تكليفم رو بدونم .

درمورد افكر شوريده ام .بگم كه حق با شما است . ما هم سر و هم دل و هم افكار شوريده داريم .

عاشقي رو حتي بي معشوقه عشقه بابا .

دم همتون گرم كه بهم پيام دادين . من بازم منتظر پيام هاي گرمتون ميمونم.

عرشيا بي نشاط